Bizim Yılbaşı Gecelerimiz...

İnsan yaşlandıkça eskiye özlem duyar.

Bu genelleme doğrudur.

Çünkü, her insan en güzel yıllarını çocukluğunda ve gençliğinde yaşayabilir.

Ama bunun da bir koşulu var;

“Ekonomik özgürlük” içinde olabilmek!

Ekonomik yoksulluk içindeyseniz, hangi yaşta olursanız olun, hayat bir demet çiledir insana.

Üst üste yaşadığımız Corona virüs, deprem, sel ve dolu felaketleri ve sevdiğimiz saydığımız pek çok insanı yitirmenin acılarıyla dolu olan 2020 yılı sona eriyor.

Gelecek yıla umutla bakıyoruz.

Yılbaşı gecesi, yaşadığımız acıları bir geceliğine de olsa ertelemek ve bir umut, “farklı yaşamak” istediğimiz gecedir.

Bu yıl, 31 Ocak gecesini evlerimizde, mütevazı sofralarda ve eş-dost, evlat hasretiyle yaşayacağız.

Yine telefonlarla iletişim kuracağız.

Ama, gece yarısı saat 00’ı gösterirken, yeni yıl için güzel dilekler dileyeceğiz.

Çocukluk yıllarımın yılbaşı gecelerini anımsıyorum.

O gece, tüm aile üyeleri, yakın akrabalar ve komşularla bir araya gelir, birlikte bir akşam yemeği yer, sonra olanaklarımız ölçüsünde o geceyi güzel yaşamak isterdik.

Büyüklerimiz, dini inançlarını her yönüyle yaşar ama “Yılbaşı gecesi kutlamak günahtır” önyargısı içinde de olmazlardı! Çünkü biz, NOEL’i değil, yeni yılın gelişini kutlardık!

O zamanlarda bu güzel ülkenin topraklarında bugünkü kadar bağnaz insan örnekleri yoktu!

Yılbaşı geceleri ne yapardık?

Önce, musiki meşk edilirdi. Sonra, kuruyemiş ve meyveler ikram edilir, çoluk çocuk tombala oynanırdı.

Büyük dayımızın eşi Leman yengenin; “Eline işe oğlum” ya da tombala yaptığında “tamam paşam” sözleri hala anılarımda duruyor.

Önceleri radyodan, 1970 sonrası da televizyondan özel yılbaşı programlarını izlerdik. Gece yarısı saat 00’ı gösterirken de birbirimize yeni yılda iyilikler diler, büyüklerin ellerinden öperdik.

Yılbaşı geceleri bir “Sosyal Buluşma” idi.

Ailemiz, akrabalarımız ve komşularımızla paylaşılan bir mutluluk gecesiydi.

O günleri çok özlüyorum.

Ya sizler?