Kadının adı var!

Kadın, tek bir kelime ama ne çok anlam, ne çok renk, ne çok yük, ne çok zorluk.

Toplumdaki yerini kendi tırnakları ile kazıyarak edinmiş olan kadın. Erkek egemen bir dünyada yer edinebilmek için ömrü hayatı boyunca tırmanan, yerini koruyabilmek için ise her gününü tetikte geçiren insan, kadın.

Lafa gelince baş tacı edilen, en sevilen, en sayılan olsa da üçüncü sayfa manşetlerinden hiç inmeyen kadın.

Bir kıskançlık uğruna gözünü kırpmadan tetiğe basan hasta ruhlu sözde ‘insan’ların, bazen ise sadece kendinden daha üstün gördüğü, o küçük egosuna bu durumu yediremediği için eline bıçak alan, bir insanı tereddütsüzce doğrayan ‘sosyopatlar’ın kurbanı kadın.

Oysa ki ne kadar zorluğun, ne kadar mücadelenin üstesinden gelir bir kadın hayatı boyunca. Ailesine, okumasına izin vermeyen abisine, babasına rağmen diplomasını eline almak için okul yollarını yürür tek başına, ‘Çalışıp ne yapacaksın, otur evinde çocuğuna bak, anne ol’ diyenleri susturmak için aynı anda hem anneliğin hem de kariyerinin basamaklarını tırmanır alnının akıyla, ‘Elalem ne der?’ sözlerini işitmemek için her adımını dikkatli atar ama atmaktan da vazgeçmez tüm kararlılığıyla, ne çok olumsuzluğu, kötü söylemi bir renk haline getirmeyi başarır hayatında.

Ama öyle bir dünya ki bu yaşadığımız, öyle bir düzenin içindeyiz ki her birimiz, öyle bir an geliyor ki bazen sesi kesiliyor kadının. Kendi sesiyle bastıramadığı için kurşuna başvuran bir erkeğin tetiği çekmesi ile son buluyor sesi kadının.

Son gördüğü yüz kendi katili olan kurbanlar, kadınlar. Sessiz kaldığımız her gün, unuttuğumuz her isim, harekete geçip de ortalığı kaldırmadığımız her saniye adına, her birimiz adına hepinizden özür dilerim.

Gecenin erken saatleri, hatta artık gündüz vakti bile ıssız bir sokakta yürümeye korkan, otobüste tek kalınca korkusundan üç durak önce inmek zorunda bırakılan, korkusu hayatını çerçeveleyen ve kısıtlayan hemcinslerim, günümüz kutlu (!) olsun.