‘Ne farkımız kalır?’

Bize verilen bu kocaman dünyayı bir türlü bölüşemedik. Ne anlaşabilmeyi ne de huzur içinde ahenk ile yaşamayı başarabildik.

Her zaman en kolayımıza gelen şeyi yaptık. Savaştık. Bazen bir avuç toprak için, bazen sırf daha güçlü olduğumuzu ispatlamak için savaştık. Bu savaşın içinde masumları da, suçsuzları da bencilliğimizin içinde yakmayı tercih ettik. Konuşmak yerine yakıp yıkmayı, anlaşmak yerine birbirimize silah çektik.

Neyi paylaşamadık bu kadar?

Neydi alıp veremediğimiz?

Şu koskocaman dünyada her birimize yeteri kadar yer varken neden hep daha fazlasını istedik?

Ve neden her zaman bencilce en kolay yolu tercih ettik?

Oysa insanı diğer varlıklardan ayıran en büyük şeydi düşünebilmek, konuşabilmek. Ama biz bir masanın etrafında toplanıp kelimeler ile sorunları çözmek yerine silahları tercih ettik. Dinlemek yerine saldırmayı, kulak arkası etmeyi tercih ettik.

O zaman soruyorum size ne farkımız kaldı ki diğer varlıklardan? En bencil, en hayvani, en acımasız içgüdülerimiz ile hareket ettikten sonra.

Geçmişte olmasa da, belki şimdi başaramasak da, gelecek günlerimizde bir gün barış içinde, savaşmadan, düşünerek, konuşabilerek huzur içinde yaşamak dileğiyle…