Akşam Güneşi...

“Batarken ufukta bir akşam güneşi” diye başlar ya şarkı.. “Keşke” derim bazen, beni de alsa götürse gittiği yerlere “hoşça kal” derken fırıldak güne...

“Fırıldak mı?” dediğinizi duyar gibiyim. Evet fırıldak, yalan mı?

Bir günü bir gününe uyuyor mu Allah aşkına? Bırak günü gününe uymayı, saati saatine bile uyarsa öp de başına koy.

Öyle mutlu uyandığın bir sabahtır ki o gün mesela; güneş pencerenin pervazında yosma rüzgarla cilveleşirken sen gerine gerine şarkılarını söylüyorsundur kimseye aldırmadan avaz avaz, öyle neşeli öyle deli dolu. Tüllerle dansın ne güzeldir. Cıvıl cıvıl kuşlar da varsa hele yanı başında değme keyfine. Hayallerinin peşine koşacağın harika bir sabaha “merhaba” dediğini sanırsın ya hani, sanma üzülürsün..

Birden hafakanlar basar, kara bulutlar çıka gelir bir yerlerden, güneş saklanır perdenin ardına, rüzgar hoyratlaşır. Orkestra susar, şarkıların aniden dilinden, gönlünden gidiverir. Ve sen neye uğradığını şaşırırsın. Oysa ki biraz önce ruhun ne ahenkle dans ediyordu yatağındaki beyaz kediyle...

Dengesiz işte. Dakikasında satar seni. Keyfini kaçırır, atar seni dalgalı, hırçın bir denizin kucağına. Sonra da çeker gider aldırmadan. Belli ki başka hayatları alt üst etmek için çoktan yola koyulmuştur. Sen kös kös kalmışsındır yeni ruhunla. Hadi şimdi bekle bakalım, tekrar gelsin o mutluluk perileri de seni yataktan kaldırsın

Sen için pır pır kabına sığmaz bir bahar gibiyken aniden kışa dönen ruhunla uğraşır durursun artık gün boyu, o kim bilir nerelerde ne haltlar karıştırırken...

Dedim ya o çoktan çekip gitmiştir başka çılgın ruhların hevesini kursağında bırakmaya. Kıskançtır işte. Hayatta çekemez ki senin neşeli, herkese meydan okuyan halini. İlla çomak sokacak, seni alt üst edecek. Yaşayamaz ki başka türlü. Hoş bi bakarsın bi ara döner gelir yanına, elinden tutmaya çalışır, ayağa kaldırmaya, yüzüne gülücükler kondurmaya yeltenir. Sanki şımarık bir çocuk. Özür diliyor gibidir ama ne fayda. Sen gitmişsindir bir kere kendinden, o bahar halinden...

Oysa gece öyle midir?

Merttir. Rengini hep belli eder, nettir yani. Gündüz gibi değildir; onun saniyesi saniyesine uymazken o hep senin yanı başında, sevincine de derdine de ortak. Hüznün de, aşkın da, sırlarının da dert ortağı. Anlat her şeyini, kimselere laf taşımaz, sır küpü. O bukalemun gibi renkten renge girerken gece hep asildir. Siyahın dibi, en ‘canti’ laciverttir gece. Tangoda yapar aşkın en kırmızı haliyle, sen iste göbek de atar en yosma ruhuyla. Nerde nasıl davranacağını iyi bilir. Gündüzden kalan bütün pislikleri de itinayla örter ayrıca. Hayır vakti olsa tümden halledecek ama şafak nefes nefese ensesinde olduğundan yetişemez ki. Birden biter gece tüm güzel şeylerin bittiği gibi. Sen yine kalakalırsın sağı solu belli olmayan sabahla baş başa...

Sen ne dersin bilmem amma ben severim geceleri. Ayaz da olsa, beyaz da olsa, yaz da olsa severim geceleri. Yalnız ruhların, en ölümsüz aşkların, sevdamın, hüznün mabedidir geceler...

“Günaydın” demek ne güzeldir oysa. Ama o güzelliği çirkinleştiren herkese, her şeye lanet olsun...