GÜZ’EL VEDÂ

Her şey değişiyor. Yeni başlangıçlar açılıyor insanın önüne. Hatta bazı kapılar o kadar sert kapanıyor ki, o sert ses tüm hayallerde yankı buluyor.

Daha önce hiç duymadığım melodiler çevreliyor etrafımı. Hangi nota nerede yer bulacak kendine, nakarat ne zaman döndürecek beni etrafında? Bilmiyorum.

Ellerimi kaldırıyorum, bulutlara dokunduğumu hayal ediyorum. Çünkü biliyorum, aslında her şey kafamın içindeki kadar kocaman ve imkansız değil.

Bir şeyler değişiyor. Değişmeyen tek şeyin kendim olduğunu öğreniyorum.

Gülümsüyorum.

Saatler geçiyor, hava kararıyor, insanlar yavaş yavaş yürüyor, kediler uykuya dalıyor, rüzgarın sesi asla kesilmiyor, gökyüzündeki Ay herkesi izlemeye koyuluyor.

Ve Sokaktaki tek misafir yalnızca sessizlik oluyor.

Gözlerimi kapatıyorum, açtığımda her şey yeniden değişiyor.

Yaz, beni güzel anılarla terk ediyor. Ona el sallıyorum. Ama bu vedayı yaşayan tek ben olmuyorum. Minik turuncu yapraklar da yavaşça ayrılıyorlar yuvalarından. Sonbahar ise buruk bir gülüşle beni karşılıyor.

Anlıyorum.

Artık hangi yoldan devam etmem gerektiğini biliyorum.

Gözlerimi kapatıyorum.

Açtığımda her şeyin yeniden değişeceğini artık biliyorum.

-Büyümek güzel şey-

GÜZ’EL VEDÂ

Sonbahar hüzün kokar aslında,

Yapraklar, kollarını açmış buruk bir vedaya.

Renklerin ahengi karışırken toprağa,

Bir banka oturuveriyor ilkbahar usulca.

Rüzgar okşarken ruhunu, sayıklıyor: Elvedâ.

Kalanlar ağlıyor, ellerinde kurumuş sarı yaprakları.

Sanki bir melodi gibi kuşların kanatlarını çırpışları,

Ağaçların yüreğinde saklı, bulutların gözyaşları.

Her veda, yeni bir başlangıca gebe esasında,

En güzel kartpostal, yalnızlığıyla sonbaharda.