Bu sonbahar vurgunu...

İnsan yalnız kalmak ister ya bazen, alıp başını gitmek ister uzaklara, o hiç bilmediği diyarlara...

Her şey yolunda gitse de değişiklik ister ya insan bazen, bazen de sıkılır ya hani kendinden ona ait her şeyden. Sanki çekip gitse her şey iyi olacakmış gelir ya işte. Benim için sonbahardır gitmelerin de, kavuşmaların da kutsal mabedi...

Herkes baharın ilk kokuları ile gitmek ister, düşmek ister uzakların peşine ya da yazın baştan çıkaran, ateşli güneşi ile. Ama gönlüm illa ‘son’ baharı bekler, hiç şaşmaz.

Gitmelerin bile en güzeli ondadır, aşkın olduğu gibi...

Ona “vedaların, hüznün zamanı” denmesi büyük haksızlık. Veda eden de biziz sonra üzülen de biz. Onun ne suçu var? Hem vedanın, kavuşmanın, aşkın zamanı mı olur? Ne saçma...

Sarı sarı yapraklar düşüyor diye ‘veda zamanı’ demek te zorlama bir romantiklik aslında. Veda gibi gelse de yeni bir bahara kavuşmak için toprağa “merhaba” demiyorlar mı? Bir de böyle düşünsek?

Vedaların bile en şahanesi ondadır, kavuşmaların olduğu gibi. “Vedanın şahanesi mi olur?” demeyin. Kavuşmak varsa bir başka baharda ne şahane bir vedadır o...

Baharlar bi başkadır ama sonbahar ise bambaşka. Öyle büyülüdür ki ancak yaşarsan anlarsın

Rakılı akşamlar ne güzeldir onunla, hele de gün batımları. Sıcacık bir masa etrafında mırıl mırıl sohbetler de onunla öyle bir başkadır ki...

Kim ismini ‘son’ koyduysa halt etmiş. Renklerin en pastel hali, çiçeklerin en şiir, şarkıların en ‘aşk’ hali, tutkunun en kırmızısı, hüznün en ‘roman’ hali ondadır

Çay bile bi başka demlenir bir sabahçı kahvesinde. Hafiften serin bir sonbahar sabahında sıcacık bi çay, sevmesem bile, dünyalara bedel gibi gelir. Hele de dumanı üstünde bir simit varsa yanında off ki off..

Sükunettir sonbahar, huzurdur dibine kadar. Mavidir, sarıdır, kırmızıdır, yeşildir, binlerce renktir sonbahar..

Sabahları yüzüne vuran o ılık güneş huzur değilse nedir? Saçlarını aşk fısıltıları ile okşayan gül kokulu rüzgar, bir veda busesi ile “hoşça kal” diyen mahsun gün batımları tarif edilebilir mi onsuz? Hepsi ondadır ne eksik ne fazla; tam kıvamında. Hele bi de sen varsan. Var mı daha güzel bir bahar?

Bazen ürkek bir öpücük kondurur ruhuna, baştan ayağa titrersin. Ne yazdır, ne ilkbahardır o sihirli dokunuş; anlarsın sonbahar gelmiştir. Belki de gidiyordur ama ne gam yine gelmeyecek mi?

Son demlerine az kaldı. Keyfin en güzel günleri bu günler. Haydi al gönlüne aşk şarkılarını, hafiften yanağına çarpan çisil çisil yağmur, ıslak sokaklar, koyu kuytu köşe başları. Titreyerek ayaklarına dolanan kirli beyaz kedi. Köşedeki simitçi amca. Ne büyülü günler..

Hayat zor da olsa bi anlık nefes al, nasılsa dertler bitmeyecek. Sonbahar yanında bak sarıl ona. Hayat bir oyun değil mi? Sana düşen rol neyse ne, dibine kadar oyna rolünü yönetmene inat. İstediğin gibi yani. Takma kimseyi. Sen kendi repliklerini söyle, sana “söyle” denilenleri değil. Kendi şarkılarını söyle kendi notalarınla, başkalarınınkini değil. Kendi şiirini oku, en ‘şair’ sensin bu hayatta başkaları senin şiirini yazamaz ki...

Koy ver gitsin bugün, nasılsa yarın yine gelecek...