paramparça ‘kalan’ İstanbul....

Gece...

Saate bakmadım ama, göz kapaklarım hayli ilerlemiş bir saati gösteriyor gibi...

Uyumak istiyor bir yanım ama

“Gecenin en güzel saatleri bunlar

Bi kahve iç

Güzel bir müzik seç

Belki ‘bi tek’ ne güzel gider” diyor içimdeki berduş da...

Babamın evimdeyim...

Şarkılarla, türkülerle dolu bir geceden dönmüşüm

Arabayı park ettim, sahilde bir turlayayım dedim hiç aklımda yokken..

Hava dipçik gibi, soğuk lafı az bile

Buz buzzzz...

Kaldırımda iri bir kuş, martıya da pek benzemiyor

Kimseler yok etrafta

O da gecenin karanlığında yalnız...

Bir adım ileri, iki adım geri;

Ya keyifle yürüyor

Ya da kafasında binlerce tilki dolaşıyor bilemem...

Kim bilir belki onun da ne dertleri var;

Sevgilisi mi terk etti?

Yavrularına bir şeyler mi arıyor?

Belki de n’olcak bu ‘Kanal İstanbul’ diye o da kafa yoruyordur : )

Doğayı mahvetmek için yediğimiz her herze, en çok onları ilgilendiriyor şüphesiz...

Sanki dalgın bir hali var gibi geldi bana..

Beni görünce durdu

Ben de durdum...

Bir müddet bakıştık, hareketsiz...

Sanırım, gecenin bu vakti, ‘deli’ bu diye geçiriyor içinden...

Temkinli;

Bir iki yoklama çekti, hafif hareketlerle

Baktı bende ‘tık’ yok

Zararsız diye düşündü herhalde, yürümeye devam etti..

Tam fotoğrafını çekmek için hamle yaptım

Aniden simsiyah ıssız denize doğru anlamsız sesler çıkararak havalandı

Galiba kendi dilinden sunturlu bir ‘küfür’ savurdu bana

“Keyfimi kaçırdın” dediğini duydum sanki

Ve karanlıklar içinde kayboldu...

Üzüldüm, utandım, rahatını bozduğumu düşündüm...

Kendi hayatlarımızı mahvetmemiz yetmiyormuş gibi, onlarınkini de perişan ediyoruz diye mahcup oldum..

Onun arkasından bakarken, yüzüme bir kaç yağmur damlasının çarptığını hissettim...

“Heyyy o gittiyse biz burdayız” der gibi..

“Keşke kar taneleri çarpsaydı” bu mevsimde diye geçirdim içimden...

Ne kadar uzun yıllar oldu

Tepe tepe kar yağmayalı

Düşe kalka beyazlar içinde yalpalaya yalpalaya yürümeyeli...

Gecenin bu soğuğunda çocukluğumda diz boyu yağan karlar içinden, düşe kalka gittiğimiz okul yolları geldi aklıma...

Rüzgar öyle bir ıslık çalardı ki sabahın alacasında

Nefesimiz kesilirdi, soluksuz kalırdık ama ne mutluyduk

Kar, o zamanlar içimizdeki şenlikti

Hele gece biz uykudayken yağan kar, sabahımızın bayramı olurdu...

Kuzinenin önünde çarçabuk yapılan kahvaltı

Bir solukta giyinip, sokağa fırlamak ne heyecandı hepimiz için...

Aklıma bu ‘kar beyaz’ çocukluğum geldi

Burnumun direği sızladı

Ama bu kez soğuktan değil

Kar’ ı artık darılttığımız için

Yağmuru artık küstürdüğümüz için

Güneşi artık soldurduğumuz içindi bu sızı...

Ne mutluyduk eskiden

‘Bir lokma bir hırka’ tadında...

Yazımız ‘yaz’ gibi

Kışımız ‘kış’ gibi

Baharlarımız ‘karnaval’...

Bugün imkanlarımız çok daha fazla belki ama

Hepimizde bir umutsuzluk

Bir doyumsuzluk

Hiç bir şeyle ‘yetinememe’ durumu

İçimizde daim olan bir huzursuzluk...

Her şeyimiz yalan, dolan, talan

Gücün ve paranın esareti altında

Nasıl bir hayatsa artık..

Bizler mi eskidik

Zaman mı değişti?

İnsanlığımızı mı gömdük kara toprağa?

Kışlar bahara

Yazlar cehenneme dönüyor sayemizde...

Doğa soluksuz

Çiçekler renksiz

Gökler maviye

Deniz kuşlara hasret...

Tanrı yaratırken düşünememiş sanki de

Bizimkiler kanal kanal parçalıyorlar

Bu ‘ Bir sengine yek pâre Acem mülkü feda’ şehri...

Onu da yanlış anladık ki

İncimizi Acem’ e feda ediyoruz utanmadan...