Kimseye eyvallah etmedim şimdiye kadar. Ne özel hayatımda, ne de iş hayatımda...

Ne makam, ne mevki ve ne de kişisel ikbalim için kendimden, inandıklarımdan asla ödün vermedim. Hep doğru bildiğim değerlerimle yol yürüdüm bunca sene ve hep de güzel insanlarla.

Yanımda kalanlar hep yoldaşım oldular, yorulup gidenler de belki bilmeden yenilenmeme fırsat verdiler. Uymadığımız, kendiliğinden gitmeyen insanları da nezaketle, kırmadan indirdim sağa çekip. Yolum hiç kirlenmedi o yüzden...

Güllük gülistanlık da olmadı her şey tabi ki. Nerde öyle bir dünya? Ama kalanlarla ne güzel bir dünya yarattık birlikte.

Keyfiyle, hüzünleriyle, bazen gözyaşları bazen de kahkahalarla. Uzaktan bakanlar, imrenenler oldu belki ama birlikte yürümeye cesaret edemeyenlerdi onlar.

El vermeyi, yürek yüreğe olmayı beceremeyen kolayı seçenlerdi onlar. Onlara göre de belki bizim yol çıkmazdı ama herkes meşrebine göre çizer ki yolunu...

Kimsenin önünde yalakalık olsun diye ceketimi iliklemedim, el etek öpmedim. El öpmelerim, önümü iliklemem sadece saygı duyduklarıma olmuştur..

Hiç sevmedim ağdalı cümlelerle bir kulun önünde el bağlayıp, başını önüne eğip “evet efendim sepet efendim” diyenleri, önden gülüp te arkadan iş çeviren kişiliksiz insan müsveddelerini...

Hatalarım olmadı mı? Ohooo ne kadar istersen

Yanlışlarım olmadı mı? Sayfalara sığmaz ki

İnsanız, hatasız kul mu olur?...

Dost bildiklerim hiç yanıltmadı beni. Hep sarıp sarmaladık birbirimizi bu hikayede. Diğerleri zaten masaldılar ki..

Kendi hayatımı kurmak için ilk ürkek adımları atmaya başladığımda bile nazikçe ailemin destek tekliflerini geri çevirdim.

Yanlış değildi kabul etmek aslında ama, ben tercihimi zoru seçmekten yana kullanmıştım. O kadar büyük olanaklarım varken, elimin tersi ile itip, kendi başıma neler yapabileceğimi görmek istedim. Sıfırdan başladım desem yeridir.

Şansımdı hayatta onlar, sigortamdı ama kendi yolumu kendim çizdim hep

Bu yolculukta hep yanımda olan ailem, arkadaşlarım, dostlarım pek duygularımı sık sık söyleyemesem de hepiniz o kadar kıymetlisiniz ki, belki de kelimelere sığmadığı içindir içimdekileri söyleyememe halim...

Biraz zor insanımdır beni tanıyanlar bilir ama buna rağmen elimi, yüreğimi bırakmayanlar, nazlarıma, kaprislerime katlananlar öyle minnettarım ki sizlere. Onlar da zor bir insanla beraberliği tanımış, belki de keyfini çıkarmış oldular de mi ama sjsjdjsj?

Yazıyla, resimle, şarkılarla buluştuğum ama yüz yüze hiç tanışmadığım binlerce arkadaşım da oldu bu hikayede, öyle mutluyum ki. Onlar hele benim için çok ama çok özeller...

Kula kul olmayı seçen o kadar çok zavallı var ki etrafımızda. Hiç onlardan olmadım, onlar gibi olanlarla da ben bir araya gelmedim. Maalesef bu tip insan müsveddeleri her dönem varlar. Bunu yüzlerine ima etseniz hatta direkt söyleseniz bile üstüne alınmayıp, “yarabbi şükür” diyenlerle dolu etrafımız. Dikkatli bakın onları şıp diye tanıyacaksınız...

Doğarken “merhaba” dediklerim, yol boyu karşılaştığım herkes hayatıma hep güzellikler, iyilikler kattılar, hep şansım oldular

Yeni yaşıma bir gün kala dilerim hep iyi insanlarla kesişsin yollarımız..